به نام خدا 

باز همه ، پنجره ها بسته شد

باد خُنُک از همه کس خسته شد

بویِ بهشت از سر عُشاق رفت

عشق زسرمستی وآفاق رفت

شَّرُ و ریا در دل مردم نشست   

رنگِ خدا از دلشان رخت بست

هَر دم از این مردمِ مردم فریب

ناله ای آید زِ سَرِ دُوز و رِیب

گاه ، به پندارِ خدا راهی اَند

یک دفعه، دنبالِ خود آگاهی اَند

هر چه سفیدَ ست ، سیاه می کنند

از سر تکلیف ، ریا میکنند

این همه کارِ دغلُ و قلبِ حق

پایه سستُ و کجشان ،کرده لق

گر چه به زَعمِ خود از عالَم سَرند

وای بر آن روز که باشد ، سَرند

ریز و درشت همه پیدا شود

دیده ی منصورچه بینا شود                 

باز شود ،پنجره ها ، بازِ باز

بادِ خُنُک ،می شود آغاز،باز

 طهران-دهم امردادیکهزاروسیصدوهشتادوهشت